Հարսս Տանը Կորցրել Էր Բջջայինը․ Ինձ Խնդրեց Զանգել Իր Համարին․ Լսելով Զանգի Ձայնը՝ Ուղղակի Ցնցվեցի․․․Իսկ Ես Մտադրվել Էի Տունս Նրան Ու Որդուս Նվիրել։
Հարսս Տանը Կորցրել Էր Բջջայինը․ Ինձ Խնդրեց Զանգել Իր Համարին․ Լսելով Զանգի Ձայնը՝ Ուղղակի Ցնցվեցի․․․Իսկ Ես Մտադրվել Էի Տունս Նրան Ու Որդուս Նվիրել
Երբ ծնվեց նրանց առաջնեկը, հանգստյան օրերին թոռնիկիս բերում էի ինձ մոտ, որպիսի նրանք երկուսն էլի լի-արժեք հանգստանան:Շուտով կլրանա թոռնիկիս 2 տարեկանը, իսկ 3 ամիս առաջ իմացանք, որ հարսս հղի է, սակայն նրանք կասկածում են՝ ունենալ երեխային թե ոչ, քանի որ դեռ չեն լուծել բնակարանի հարցը:
Ես պնդեցի, որ ծննդաբերի, և ասացի, որ կտեղափոխվեմ հողամասի փոքրիկ տունը,իսկ քաղաքի իմ բնակարանը, որտեղ հիմա ապրում եմ, կնվիրեմ նրանց:Բայց մի շաբաթ առաջ եղավ այնպիսի միջադեպ, որից հետո նույ-նիսկ տեսնել չեմ ուզում նրանց:Իմ ծննդյան օրն էր, եկել էր որդուս ընտանիքը, իմ մտերիմ ընկերուհին և կոլեգա-ներիցս մի քանի հոգի:
Արդեն ուշ էր, հարսս ասաց, որ երեխայի քնելու ժամն է, և իրենք պիտի գնան:Ես սկսեցի արագ-արագ տոպրակների մեջ սնունդ լցնել, որ տանեն իրենց հետ:Հարսս հագցնում էր երեխայի շորերը,երբ հայտնաբերեց, որ հեռախոսը չի գտնում:Վերցրեցի հեռախոսս, որ զանգեմ նրան: Հարսս ասում էր, որ պետք չէ, հիմա կգտնի, բայց ես, միևնույնն է, զանգեցի: Եվ գիտեք ինչ, իմ զանգին նա դրել էր…շան հաչոց…
Արցունքները գնացին աչքերիցս…այսինքն որդիս էլ գիտեր դրա մասին, բայց թույլ էր տվել, որ կինն ինձ այդպես ծաղրի: Ես այնքան ամաչեցի հյուրերիս մոտ:Իսկ այսօր էլ զանգեց որդիս և այնպես խոսեց,կարծես ոչինչ չի եղել: Ասաց, որ շինանյութ է գնել,որ անմիջապես տեղափոխվելուց հետո վերանորոգեն բնակարանը, իսկ ես պատասխանեցի, որ տունը նրանց չեմ տա:
Որքան էլ սիրեմ որդուս և թոռներիս, եր բեք չեմ կորցնի ինքնասիրո ւթյունս: Եթե նրանք կարող էին ծաղրել ինձ, թող ինքնուրույն էլ զբաղվեն լուրջ հարցերով: