Սերգեյը 20 տարեկան էր, երբ սիրահարվեց: Թվում էր, թե չափահաս տղա է, բայց ծնողները այդպես չէին մտա-ծում: Նրանք շարո ւնակում էին նրան խնա մել ամեն հնարավոր եղա նակով, ներառյալ նրա առա ջին սիրուց:
Ծնող-ներին դուր չէր եկել իրենց որդու սիրեցյալը: Աղջիկը որբ էր, հարևան գյուղից էր: Նրանք հավատում էին, որ Յանան, անշուշտ, վատ ազդեցություն կունենա իրենց Սերգեյի վրա:
Դե,իհարկե, որովհետև հենց որ նա հայտնվում էր հորիզոնում, երիտասարդը լրիվ կերպարանափոխվում էր։Նա ընտանիքի հետ ժամանակ չէր ծախ սում, կոպիտ էր, և ամեն երեկո նա գնում էր Յանայի մոտ: Ծնող ները չէին կարող ընդո ւնել, որ տղան մեծա ցել է և սիրահարվել: Երեկոյան Սերգեյը նորից վիճաբանո ւթյուն ունեցավ մայ-րիկի հետ։Նա կտրականապես չէր ուզում, որ որդին գնա Յանայի մոտ: Տղան գաղտնի վերցրեց իր հոր մեքենան և գնաց:
Ցավոք Սերգեյը էլ տուն չվերադարձավ: Նա ավտո վթարի ենթարկվեց և մահացավ: Մայրը մեղադրում էր իրեն, որ այդ երեկո նրան հետ չպահեց: Բայց նույնիսկ ավելին նա մեղադրում էր Յանային: Եվ ոչ ոք չէր մտածում այն մասին, թե ինչպես է զգում աղ ջիկը,որի սիրելին այդպես էլ տեղ չհա սավ:Մեկ ամիս անց Յանան կրկին հայտն-վեց Սերգեյի ծնողների տան նախաշեմին:Տիկին Սվետա, ես պետք է ասեմ ձեզ, ես հղի եմ: Դուք թոռնիկ եք ունենալու:
-Ի՞նչ Ի՞նչ եք թույլ տալիս քեզ: Եթե դու չլինեյիր, իմ որ դին հիմա մեզ հետ կլիներ: Դուրս ան ցեք — զայրացած բղավեց տիկին Սվետան :
Շատ լավ միայնակ կմեծացնեմ իմ երե խային, մտածեց Յանան։Ա նցավ 2 տարի : Նիկիտան հի շեցնում էր իր սիրելի Սեր յոժային: Այն քան լավ էր, որ թողել էր այս հրաշքին: Աղջիկը որոշեց նորից գնալ Սերգեյի ծնողների մոտ և նրանց ներկայացնել թոռնիկին:
Դուռը բացեց տիկին Սվետան: Կինը մեկ րոպե լռությամբ զննեց փոքրիկ Նիկիտային և ուշագնաց եղավ: Ամու-սինը վազեց, գրկեց կնոջը և դրեց թախ տի վրա: Հետո հետաքր քրությամբ նայեց վախեցած տղային: Սերգեյի հայրը լքեց սենյակը և վերադարձավ մի լուսանկար ձեռքին, որը նա հանձնեց Յանային: Աղջիկը նայեց լուսան-կարին և սառեց; Նիկ իտան նրան էր նա յում հին նկարից: Որդին և հայրը ջրի եր կու կաթիլի պես նման էին իրար: Կասկած չկար, որ Նիկիտան նրանց թոռն է: Արթնանալով ՝ տիկին Սվետան ծնկի եկավ երեխայի առջև:
Կներեք, կներեք, — ասաց նա և համբուրեց թոռնիկին:
Յանոչկա, և ներիր ինձ: Ես քեզ չէի հավատում, ես քեզ մեղադրեցի և չաջակցեցի քեզ։Ես մենակ չեմ եղել, ես Նի-կիտայի հետ եմ: Հակառակ դեպքում չէի գա:Ժամա նակի ընթա ցքում Սերգեյի ծնողները համոզում էին Յանաին և Նիկիտային տեղափոխվել իրենց մոտ: Հիմա նրանք միասին են ապրում, նրանք ունեն թոռ և դուստր, քանի որ նրանք վերաբերվում են հարազատ աղջկա հետ: Ցավալի է, որ ան հնար է վերա փոխել ժամանակը և շտկել այն, ինչ չի կարելի արդեն փոխել: