Արամ Գևորգյանն իր էջում գրում է. Այս վերջին պատերազմից հետո, երբ առաջին անգամ ըս եղա Եռաբլուրում, 1-ինը, ինչը գրա վեց ուշադրությունց, մի շի րիմ էր, որի մոտ դրած էր մի փափուկ
արջուկ, իսկ քարի կողքը մի բացիկ, ուր փոքրիկ քույրը նամակ էր գրել, թե ինչքան է հպարտանում իր զինվոր եղբորով և ինչ անհամբեր է սպասում նրա վերադարձին… Նավոյան Շանթի շ իրիմն էր… 2001 թվականի դեկտեմբերի
տասնչորսին էր ծնվել Շանթը։ Կապանում էր ծա ռայում։ Հրե տանավոր էր։ Պատ երազմի ժամանակ կռ իվ էր մղ ել Ջրականում։ Հոկտեմբերի տասին, երբ առաջին անգամ հրшդ шդшր հայտարարվեց, սակայն թշնամին այդպես էլ այն չպահեց, անօդաչուի հшր վածից զո հվեց Շանթը՝
իր ութ ընկերների հետ միասին… Մինչ այդ մի քանի անգամ նա խուսափել էր մա հից և դրանցից 1-ի մասին գրառում արել նոթատետրի մեջ. «… պшյ թյունը մի պահ խլե ցրել էր։ Ինձ գցեցի գետնին ու սկսեցի գո ռալ տղերքի անունները, որ համոզվեմ բոլորը լավ են։ Չորսն էլ լավ էին։ Նայեցի
կողքերս, ամեն բան նույնն էր, մենակ նռնենին չկար։ Ար կը ընկել էր հենց վրան և փոշիացրել։ Այժմ դրա տեղում մուխ ու ծուխ էր բարձրանում։ Տպավորություն էր, որ ընկեր եմ կորցրել։ Քայլեցի թա քստոց, նստեցի հողին և սկսեցի դեմքիցս մաքրել քաղցր կարմիրը։ Իմ ուղղության վրա կրш կող
առաջին шր կն իր վրա վերցրեց նռնենին»։ Դեռևս 16-17 տարեկան հասակում Շանթը գրել էր. «Երբ լույսը մե ռնի, մենք հանգիստ կսպասենք նրա ծնունդին խավարի միջից, լույս կդառնանք, որ երբ որ պետք գա՝ ծ հանգենք, առանց հարցնել ինչից, կամ ինչի»։ Շանթը և 1000-ավոր տղերք զո հվեցին, որպեսզի ցրեն խավարը։ Չհարցրեցին ինչից կամ ինչի, ուղղակի լույս էին՝ լույս դարձան։ Իսկ մենք արժանի չեղանք իրենց զո հողությանը։ Շանթ Նավոյանը տասնութ տարեկան էր։