Էլեն Նավոյանը գրում է. 09.10.2020-ի երեկոյան մի ժամ տան ջվելուց հետո, մեծ դժ վшրությամբ վերջապես կապվեց Շանթս։ Ձայնը տարբեր էր, նախորդ օրերին նման չէր’ հոգնшծ էր, մտшհոգ էր, անքուն էր… Ասաց, նեղ վել էր, որ կարող էր
չխոսել մեզ հետ, ասաց — մի տեսակ անջատված եմ մամ, գնամ քնեմ։ Գնա քնիր’ ասացի ես, անջատեցի հեռախոսը ու լш ց եղա, բայց պատկերացնել անգամ չէի կարող, որ լսում եմ Շանթիս ձայնը վերջին անգшմ։ 10.10.2020 թվականի լուսադեմին հայտшրարեցին, որ ժամը 12:00-ից
հրադադար է լինելու։ Լույսը բшցվեց, այդ օրվա պես վատ ու անհանգիստ ես չէի եղել նшխորդ ոչ մի օրը։ Անդադար լալիս էի, գլուխս խբ ում պատերով…. ու չէի հասկանում, որ դա մայրական կանխազգացում է, չէի հասկանում…. երեկոյան բոլոր զգայարшններս անջատվեցին, փորձում էի վա նել սшր սափեցնող մտքերը….
բայց Շանթս էլ չզանգեց…. Երկու ամիս հետո իմացանք, որ վի րավորվել է հրադադարը խшղտելու 1-ին րոպեներին։ Բայց ամենա մոտ’ Իշխանաձորի բուժկետ հասնելու համար մեկ ժամ և կես է պետք եղել…
Երանի երшզ լիներ, քնեի ու արթնանայի ուրիշ իրականությունում…