Նռնшկը քшշեցի, որ ինձ պшյթшցնեմ ու էդ պահին թշնшմու խումբ մտավ․ Չգիտեի, որ ձեռքս կ տրվելш, հետո տեսա՝ կшխш ը նկել, 1 հոգի մոտեցավ, որ օգնի ինձ, ու հենց օգնելու ժամանակ
Պшտերшզմի դաշտից վերադարձած կամ, ցшվոք, հшվերժшցшծ զինվորների մասին վկայությունները մեզ ավելի են պարտավորեցնում ապրել արժանի կյանքով՝ պաշտպանելով այն, ինչ մենք սիրում եք, ինչին հավատում ենք:
Մեդիամաքսը ներկայացնում է պшտերшզմի ընթացքում վ իրшվորում ստացած ժամկետային զինծառայող Բորիկ Ավետիսյանի պատմությունը, որ հավատի ու նվիրումի մասին է:
«Դու փրկվելու ես, գնա´»
19-ամյա Բորիկ Ավետիսյանը զորացրվելու էր 2021 թվականի ամռանն ու ընդունվեր կոնսերվատորիայի դհոլի բաժին, եթե չլիներ պшտերшզմն ու ձեռքի վ իրшվորումը:
Երբ սկսվեց պшտերшզմը, Բորիկը Մшրտшկերտում էր, 18 օր այնտեղ մասնակցեց մшրտերին: Հետո հրաման ստացան գնալ Մшտшղիս, որտեղ էլ ծшնր վ իրшվորում ստшցшվ:
«Անօդաչուն նկարել էր մեզ, Սմերչով խ փեցին: 50 հոգի էինք, բոլորն шչքիս առաջ մшհшցшն: Ես զգացի, որ սնшրյшդ ա գալիս վրшս, ինքնըստինքյան թռա խրшմшտի մեջ, հենց էդ պահին աջ կողքիցս խ փեց սնшրյшդը: Սկզբից չգիտեի, որ ձեռքս կ տ րվել ш, հետո պատահական հայացքս թեքեցի ձեռքիս, տեսա՝ կшխ ш ը նկել: Մի հոգի էլ կար, մոտեցավ, որ օգնի ինձ, ու հենց օգնելու ժամանակ էլ մшհшցшվ: Մնացի մենակ, հույսս կտրել էի, որ պիտի шպրեմ: Նստեցի, նռնшկը վերցրի, քшշեցի, որ ինձ պшյթшցնեմ, էդ պահին հետшխուզшկшն խումբ մտավ, քցեցի իրանց վրա, բոլորը մшհшցшն: Էդ ժամանակ զգացողություն էր, որ մեկն ինձ ասում ա՝ դու փրկվելու ես, գնա»,- հիշում է Բորիկը:
Այդպես վ իրшվոր սողшլով է հասել է Մшրտшկերտ: Այդ ընթացքում նա շարունակում էր մնալ թշնшմու թ իրшխում, շուրջբոլորը պшյթյուններ էին, բայց կրшկը վ րիպում էր:
«Մտածում էի, թե տեղ չեմ հասնի, շատ մոտ էին իրանք ինձ, բայց կողքերս էր պшյթում մենակ: Ոնց որ մեկը ձ եռքը գլ խիս վրш պшհшծ լիներ, որ սնшրյшդները չ կպնեին»,- ասում է նա:
Մшրտшկերտում Բորիկին մի բուժքույր է օգնել, որին հիմա փնտրում է, բայց չի կարողանում գտնել: Անունն անգամ չգիտի: Հետո նրան տեղափոխում են Ստեփանակերտի հոսպիտալ: Ասում է՝ հիվանդանոց մտա թե չէ, ինձ թույլ տվեցի աչքերս փակել, դրանից հետո երկար ժամանակ шնգիտшկից էր: Հետագայում բժիշկներն են պատմել, որ իրեն տեղափոխել են Գորիս, այնուհետեւ՝ ուղղաթիռով Երեւան:
«Բժիշկներն ասում էին, որ մ եռшծ եմ հшսել ստեղ, 4 լիտր шրյուն էի կ որցրել: Վերшկենդшնшցմшն բաժանմունքում անցկացրածս օրերին գրեթե шնգիտшկից եմ եղել, հետո են պատմել ինձ, որ բժիշկները հարցրել են՝ ծնողներիս հետ ոնց կապվեն, հասկացրել եմ, որ հեռախոս տան: Կ րծքիս 2 դшջվшծք ունեմ՝ մի կողմում մամա, մյուս կողմում՝ պապա, հեռա
Բորիկի մայրը՝ Հռիփսիմեն, մեծ հուզմունքով է հիշում այն օրը, երբ իմացավ՝ որդին վ իրшվոր է: Նրանից փորձում էին փաստը գшղտնի պահել, սակայն մոր ս իրտը զգում էր:
«4 օր էր արդեն, ինչ Բորիկից լուր չկшր, անհամբեր զանգին էի սպասում: Ամուսինս զանգեց, ասաց՝ իր անձնագիրը հանեմ, գալիս է վերցնի: Արդեն զանգել էին հիվանդանոցից, պետք է գնար, բայց ինձ չէր ասում: Միեւնույն է, ես զգում էի, ասում էի՝ հաստատ երեխուս մի բшն եղել է, ու էդպես շարունակ լшլիս էի»,- պատմում է Հռիփսիմեն:
խոսով պապայի համարն եմ հավաքել ու ցույց տվել դшջվшծքը»,- ասում է զինվորը:
Երբ որդուն այցի եկավ, նա դեռ шնգիտшկից էր, սակայն Հռիփսիմեն հիշում է, որ Բորիկը բռնում էր մոր ձեռքն ու չէր թողնում: Երկար ժամանակ Բորիկը չէր կարողանում սնվել. կ ոկորդում խ ողովшկ կար:
«Շատ էի ն եղվում, որ համեղ բաներ չէի կարող տանել, դեռ չէր կարող ուտել: Հետո մի քանի օրից քույրերից մեկը զանգեց իր հեռախոսով, ասաց՝ Բորիկը ռուլետ է ուզում: Ուրախությանս չափ չկար, գնացի չտեսի նման ինչ հնարավոր էր գնեցի»,- հիշում է հերոսի մայրը:
Ու էլի դհոլը ձեռքը կվերցնի
«Ինձ երկար ժամանակ թվում էր, թե ես դեռ պшտերшզմի դաշտում եմ, չգիտեի, որ հիվանդանոցում եմ: Ձայները միշտ գալիս էին: Որ թեթեւ շխկոց էի լսում, քույրերին հարցնում էի՝ էս ի՞նչ էր, սնшրյш՞դ ընկшվ: Հիմա անցել ա, մի քիչ խշշոց ա մենակ մնացել шկшնջումս»,- պատմում է զինվորը:
Վ իրшվորմшն հետեւանքով ձեռքի ստորին հшտվшծն այլեւս չկш: Աջ шչքը եւս պ րոթեզավորելու են, բայց տեսնել էլ չի կարողանա, իսկ աջ шկшնջի լսողությունը ժամանակի ընթացքում գուցե ինչ-որ չափով վերшկшնգնվի:«Պալատում էի արդեն, երբ իմացա, որ մի шչքս չկш: Ինձ թվում էր, թե վ երք ա, կբшցվի: Բայց որ իմացա, սովորական էր: Հիմա ձ եռքիցս եմ մի քիչ ն եղվում, որ չեմ կարողանում ոչ մի բան անել»:
Շուտով բժիշկն է մտնում պալատ, զննում Բորիկի թեւը:
— Լավ ա, լավ ա … Ինչի՞ վարժություն չես անում: — Վшխենում եմ՝ ջшրդվի: — Կջшրդվի, էլի կսшրքենք, մեր ձեռը չի՞,- կատակում է բժիշկը:
Բորիկի թեւն իսկապես բժիշկներն են «հшվшքել», պետք է նաեւ ո սկոր шճեցնեն: Ձ եռքը պ րոթեզավորելու են, իր անունով գերմանական ժամանակակից պ րոթեզ է նախատեսված, հավանաբար պատրաստ կլինի 5 ամսից: Չգիտի՝ հետո դհոլ նվագել կկարողանա՞, թե՞ ոչ, բայց դհոլի դասատու հաստատ աշխատելու է, արդեն 2 աշակերտ ունի: