Զարհումա՜ր, դավաճան հայվան…
Ես մի նշանաբան ունեմ` ”Պատերազմում ընկերները չեն դավաճանում”։
Լսի’, արթուր վանեցյան, դու’ դավաճանել ես մեծից փոքր…դու’ հարամել ես քեզ հետ կտրած հացը…դու’ հարամել ես երեխաների մտերմությունը…
Հիմա էլ մորքուրի սումկան քցած ուսդ Արցախ ես գնում,քեզ համախո՞հ ես ման գալիս։
Արա քեզ սկի կաստյում չի սազում,ինչ մնաց գեներալի ուսադիր։
Գեներալը` ինձ համար Հայաստանի բոլոր քաղաքների ու գյուղերի գերեզմաներում ննջող զինվորն է,որի առաջ ծնկաչոք խոնարհվում եմ։
Դու’, ֆանծիկ ու սև իզալյացոնի բանԾիկ ես`այ ղըռ։
Գաղտնալսում,հա քո բամբասանքը,այ անդուր թլոշ։
Ես հիմա ամեն րոպե աղոթում եմ մեր հերոս Գևորգ Ալավերդյանի համար ,աստված Գևորգին օգնական ու պահապան։Գևորգը տեքստը կարդում էր կոդերով ու մենք հավատում ենք,որ նա հայրենիքը չի դավաճանի,իսկ քո պարագայում չգիտեմ։
մորքու’ր ես, քեզ չեմ ների…