Դավիթ Դավթյանը գրում է. Իմ ու հակառակորդի մեջտեղում. Այս զինվորն է, ժամկետայինը, շարքայինը, որ իր համառությամբ առաջնագիծ է պահում: Նա է կռ իվ տվել, կռ իվ տալիս: Ու այս անտեսանելիության պայմաններում:
Սա ամենաբարդ ծառ այությունն է իր համար, իր ընկերների համար: Սա ամենածանր փորձությունն է էս տղերքի համար: Ջերմաստիճանը զրոյից գրեթե չի բարձրանում, ամռան ուղիղ կեսին, խորը աշուն է, խոնավ ձմեռ:
Սյան պես կանգնած են, ժամացույցի պես ճշգրիտ շրջում են խրամատում: Էս տղեն հրամանատարին կորցրեց եւ երկու ընկեր, դիրքը կորցրեց: Բայց չի կոտ րվել, անգամ այս կորուս տները տեսնելով, ապրելով, չի տրտնջացել, ճիշտ հակառակը: Հակագրո հին է մասնակցել: Դիրք վերադարձել: Տղերք, Աստված ձեզ պահապան: Էս երկրի միակ տերը ինքն է, էս երկրի միակ երաշխավորն ինքն է: Վերջ:
(Visited 49 times, 1 visits today)