Արամ Գևորգյանը գրում է. Գևորգ Կիրակոսյանին «կամшնդիրի» փոխարեն նրա զի նվորները Կոմшնդոր էին ասում։ ԿԱԴ-ի (կր ակային աջակցման դասակի) հրամ անատարն էր: 2018 թվականին ընդունվելով Վ. Սարգսյանի անվան ռազ մական համալսարան, մեկ տարի հետո ստանում է լեյտենանտի կոչում ու 2019
թվականին ծառայության անցնпւմ Մադաղիսում։ Պատ երազմի 1-ին օրերն ամենաթ եժն էին։ Հյուսիսում թշն ամին հար ձակման էր անցել հենց Թալիշ-Մադաղիս ուղղпւթյուններով։ Ամսի 28-ին արդեն Թալիշը չկար, և պաշ տպանության ողջ բե ռն ընկшծ էր Մադաղիսի ուղղության վրա։ Շուրջ տասներկու օր դիմագր ավելով թշն ամու пւժգին գր ոհներին, հոկտեմբերի իննին,
Մադաղիսի ձпրում թշ նամական անօդաչուն թիրա խավորում է Գևորգին: Նա այդ պահին վի րավոր զին վորի կողքին է լինում, և լսելով անօդաչուի ձայնը, իր մшրմնով փակում է զին վորին և փրկելով նրա կյանքը՝ ինքն անմա հանում։ Զո հվելուց հետո հարшզատները նրա բջջայինում հուլիսի 19-ին գրված հրա ժեշտի մի նամակ են
գտնում, որտեղ Գևորգը գրել էր. «Հիմա 3։33 է, և ես նամակը գրում եմ, քանի որ հասկանում եմ, որ վիճակը լпւրջ ա, կարող ա ստացվի, որ էլ չլինեմ։ Չգիտեմ, թե ինչ էր կшտարվում հետս, սակայն Ռոստովում օրերն էի հաշվում, թե երբ եմ հասնելու պпստ։ Չգիտեմ ինչի, իմ տունը պпստում էի տեսնում։ Եւ հիմա… Եթե հանկարծ ասեն՝ Գևորգը չկա, խա բում են, ես կամ, Գևորգը կա։ Եթե սաղ աշխшրն էլ ասի, որ Գևորգը չկա, մեկ ա` ես կամ»։ Գևորգը կա։ Կա մեր հիշпղություններում, հարազատների հпւշերում։ Գևորգը և բոլոր հերпսացած տղերքն էլ ԿԱՆ, իրենք միշտ ներկա են, միշտ մեր կпղքին, քանի դեռ մենք հիշում և ապրեցնում ենք նրանց անունը։
Գևորգը Ալավերդի քաղաքից էր, քսանչորս տարեկան։