Խանութի դռան առաջ փոքրիկ տղա էր կանգնած՝ բոբիկ ոտքերով: Նա մրսում էր: Կանգնած նայում էր ցուցափեղկում դրված ապրանքներին: Մարդիկ անտարբեր անցնում էին նրա կողքով:
Բայց մի կին չկարողացավ անտարբեր անցնել: Տիկինը մոտեցավ տղային և հարցրեց. «Փոքրիկ տղա, ինչո՞ւ ես այդքան մտաախոհ նայում այդ պատուհանից»: «Ես Աստծուց խնդրեցի, որ ինձ մի զույգ կոշիկ տա»,
— պատասխանեց տղան, տիկինը բռնեց նրա ձեռքը և մտավ խանութ, խնդրեց աշխատակցին, որ տղայի համար մեկ զույգ գուլպա բերեն: Այնուհետև խնդրեց ջրով լի ավազան և սրբիչ, և նա պատասխանեց: Նա տղային տարավ խանութի հետևամաս և, հանելով ձեռնոցները, ծնկի իջավ և լվաց նրա ոտքերը և սրբիչով չորացրեց։ Այս պահին գործավարը բերեց մեկ զույգ գուլպա:
Տղայի ոտքերին գուլպաներ հագցնելով՝ նա մի զույգ կոշիկ գնեց, գնեց ևս մի քանի զույգ գուլպա ու տվեց նրան, հետո շոյեց նրա գլուխը և ասաց.
« Ահա փոքրիկս Աստված լսեց քո խնդրանքը»: Ապշած տղան բռնեց նրա թեւից և արցունքն աչքերին նայելով նրա դեմքին, հարցրեց. «Դու Աստծո կի՞նն ես»։ Որքա՞ն հաճախ ենք Աստծուն փնտրում ինչ-որ տեղ հեռու, մինչդեռ նա մեզանից յուրաքանչյուրի մեջ է: