Երկու տղա ունեմ, երկուսին էլ ամուսնացրել եմ: Երբեք տարբերություն չեմ դրել հարսներիս մեջ, աշխատել եմ երկուսին էլ հավասարապես հատկացնել ուշադրություն ու վերաբերմունք: Հարսներս էլ ինձ են լավ վերաբերվել, վատ բան չեմ տեսել իրենցից: Բայց ինչ տեղի ունեցավ երեկ, ամեն ինչ փոխեց:
Շուկայից տուն էի գալիս ծանր տոպրակներով, մի կերպ բարձրացա տուն, դուռը բացեցի մտա ներս ու լսեցի, որ հարսցներս բարձր ձայնով, իրար վրա գոռգոռալով խոսում են: Իրանք նույնիսկ չլսեցին էլ, որ ես տուն եմ եկել, բայց էն ինչ լսեցի ես, կյանքս փոխեց:
Փոքր հարսս մուննաթով մեծին ասում էր.
— Էդ որտե՞ղ ա գրած, որ դուք պիտի գնաք առանձին ապրեք, իսկ ես սաղ կյանքս կիսուր պիտի պահեմ: Դու գնաս քո համար, մարդուդ հետ առանձին լեյջան անես, ես էլ հոգսի տակ մնա՞մ: Հենա էդ տունը, որ առնում են մենք կարանք գնանք ապրենք, դուք էլ մնացեք ստեղ:
Մեծ հարսս էլ ասում ա.
— Յաաա, դե լավ էր էլի, օրերն եմ հաշվում, որ գնանք առանձին ապրենք, գլուխս հանգստանա էս գժանոցից, կիսուրիդ նվնվոցներից, թե բա ստեղս ա ցավում, ընդեղս ա ցավում, դու էլ ասում ես մնա ստեղ ապրի: Լուս էլ դառնաս չեմ համաձայնվելու, հազիվ առանձնանալու շանս կա, կարում ես դու էլ նենց արա, որ դուք էլ գնաք առանձին, թող ինքն էլ մենակ ապրի, ձեռով-ոտով կնիկ ա:
Էս ամեն ինչը լսելուց հետո, տոպրակները տենց թողել եմ դռան մոտ, գլուխս բռնել ու փախել եմ տնից: Գնացել մեր շենքի կողքի այգում ժամերով նստել ու ողբացել եմ իմ դառը ճակատագրի վրա, որ երկու տղա բերել մեծացրել եմ, սաղին սիրել փայփայել եմ, հարսներիս էլ ոնց կարամ լավ ընդունել եմ, էսօր իրար փոր են
թափում, թե ով պիտի գլուխն առնի փախնի իմ տնից: Ինձնից էլ նենց են դոշ թափ տալիս, որնցոր հոգս լինեմ գլխներին, այնինչ ինչով կարամ իրանց օգնում ու հասնում եմ: Էէէէէ ծուռ աշխարհ, մարդու կյանքն ինչ բան ա: