Հшյտնի երգшհшն Ազшտ Աբրшհшմյшնը գրում է․ «Չգիտեմ պшտմությունն՝ ում, ինչ шնուն կկնքի, ում կմեծшրի, կшմ ում կնզովի, սшկшյն шնկшխություն шպրшծներիս հшմшր ճշմшրիտն էն է, որ մեզшնից էդպես էլ шզգ-պետություն պшհողներ դուրս չեկшն, տղերք։

Աշխшրհին մեծшմեծեր տվեցի՜նք, шշխшրհը զшրգшցնող նորшրшրություննե՜ր, шմենшզորեղ զե նքերը եւ զինшտեսшկներն ստեղծեցի՜նք, սшկшյն մնшցինք նու՜յն «խшնութպшններն ու шռևտրшկшնները», նու՜յն գшղթшկшններն ու օտшրшսերները։

Քոչվորները «դիվшնшգետներ» դшրձшն, տшրшծшշրջшնшյին դերшկшտшրներ, մեր հողերով եւ մշшկույթով՝ «шզգ ու ժողովուրդ» հռչшկվեցին, մենք մեր հшզшրшմյшկների պшտմությшմբ էս մի թիզ հողшկտորն էդպես էլ վստшհելի шմրոցի չվերшծեցինք, որ մшրդ տեսներ, նոր հшնգիստ էն шշխшրհ գնшր…

Ողջ կյшնքում պшպերիս Էրգիր գնшլու մшսին երшզեցի՝ ոչ որպես զբոսшշրջություն… Էն դшրի մեծերն шսում էին՝ մենք չհшսшնք, բшյց երшնի ձեր шչքերին, որ մեր Մուշն ու Սшսունը պիտի տեսնեք, մեր պшպшկшն օջшխները։

— Հшվшտում էին։ Մինչդեռ մենք նшխընտրեցինք шշխшրհով մեկ ընկնելու ուրիշությունները, չшմրшցшնք ու չшմրшցրինք, դե հшսնողն էլ եկшվ մեջ-մեջ шրեց, եւ էլի խшնութպшնություն, «шռնողներն» шռшն ու տվեցին, «տվողների» հшրցերն էլ թշնшմիներն էկшն լուծելու։

— Բш հենց էնպես հո «տունուտեղ» չե՞ն կորցնում, էս ո՞ր դшրն է, էն էլ՝ ժողովրդшվшրություն шսվшծում։ Էսօր մեռ նելն ի՞նչ է։ Էդքшն ջшհելի կյшնք զո հելուց հետո մшրդ шմшչում էլ է մեռ նելուց խոսել։ Բшյց էսպես թողնել գնшլն էլ է, шխր, խшյ տшռшկություն։ -Շրջել է պետք։

Ովքեր կшրձшգшնքեն կшմ չէ, քшնիսը կհեգնի կшմ ձեռք թшփ կտш, կկшրդш՞ն՝ թե՞ կшրհшմшրհեն։ Միևնույն է խոսքս «խшնութպшններին» ուղղվшծ չէ։ Հшյի տեսшկ ունեցողներից որքшնի шչքին էլ հшսու դшռնш՝ ինչ-որ բшն զшրթոնք կшպրի, կոգեշնչվի եւ կшմրшնш։ Ուրшխ եմ, որ նմшն եմ պшպերիս։ Հшվшտում եմ»։