Հայկ Մարտիրոսյանը գրում է. Իրեն ու իր նման մտածող Երասխի իր համագյուղացիներին թշ նամին որ սատ կացնի` ոմանք արդար կհամարեն: Բայց այն տունը, որ նրանից խլ ելու են` իրենը չէ` երկրինն է, ժողովրդինն է: Հաջորդ` ուղեղ ունեցող
սերունդներինն է, եթե, իհարկե, այս անասնախմբի մեղքով այդպիսիք հայկական հողում ծնվելու հնարավորությունից չզրկվեն: Նրա տունն ու գյուղը մերն է` բոլորինս: Հայ ժողովրդինը, որ հիմա որոշակի քանակությամբ աղբ է արտադրել, բայց որը միևնույն է` բարձր է ու խելացի:
Սրանք չարժեն այն հողը, որի վրա ապրում են, չարժեն այն ա րյունը, որ հերոսները հեղել են իրենց համար և հողն այ րվելու է այս նախրի սմբակների տակ: Բայց նախիրն անցողիկ է: Ազգը` մնայուն:
Եվ այդ հողը մերն է` մենք հողինը: Երասխն ուզում են տալ: Այս նախրի վրա հենվելով` ուզում են տալ: Ու թերևս բացառված չէ, որ տան: Բայց մենք նախիր չենք ու չենք մո րթվելու: Մենք մեր հայրենիքը մի օր անպայմանորեն վերականգնելու ենք: