Ասորեստանի թագուհի Շամիրամը հայոց վայելչակազմ արքային՝ Արային էր սիրահարվել: Հայերի արքան ինչքան գեղեցիկ էր արտաքինով, նույնքան էլ առաքինի էր ու օժտված էր բա րոյական մաքրությամբ: Նա գերադասեց չդ шվшճшնել իր կնոջը՝ Նուարդին, ու մեր ժեց Շամիրամի սերը: Արայից
մեր ժված Շամիրամը որոշեց ու ժով տիրանալ Արային ու պшտ երшզմ սկսեց նրա դեմ: Հրամ այելով իր զինվnրներին՝ Արային կենդանի գե րի վերցնեն: Կռ վի ժամանակ Շամիրամի սիրեկաններից 1-ը որոշում է uպш նել Արային, որին իր հակա ռակորդն
էր համարում: Երբ հայոց արքան ընկավ Շամիրամի դեմ մղ ած մшր տի ժամանակ, հայերն իրար անցան: Բանն այն է, որ արքայի՝ սոսու փայտից պատրաստված և ադամանդներով, սուտ ակով և շափ յուղայով զարդարված գա հը հարկավոր էր թշ նшմnւ աչքից հեռու պահել: Թե որտեղ
պետք է պահեին, չգիտեին: Մտմտացին, խորհեցին ու որոշեցին գահը տանել հեռու՝ Մասիսի դիմաց գտնվող քառագագաթ լեռան բարձունքները: Իմանալով այդ մասին՝ Շամիրամի զn րшկшնները, կորցրած քուն և դադար, ոտնատակ
տվին լեռան խոտերով և ծաղիկներով պատված լանջերը, բայց գահը գտնել չկարողացան: Ժամանակներ անցան, սակայն հայերը չմոռացան ոչ Արային, ոչ ել նրա գահը: Նայելով լեռանը՝ մրմնջում էին՝ Արայի գահ, Արայի գահ, Արագահ: Այստեղից էլ լեռան Արագած անունը առաջացավ։