Հոգեբան Անուշ Ալեքսանյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրառում է կատարել.
Հոգեպես ու ֆիզիկապես ջախջախված
եմ, էսպես մեկ էլ ապրիլյան պատերազմի օրերին եմ եղել, որ ամեն զոհված երեխու համար մեղավոր էի զգում ու ատում էի ինձ, որ ապրում եմ: Հիմա էլ ատում եմ ինձ, որ կարդում ու տեսնում եմ էս խայտառակ դաժանությունը, ու ոչինչ անել չեմ կարող, որ փոխվի:
Մեր հասարակությունը ամեն օր, ամեն րոպե պատրաստ է մի անմեղ մարդու սրախողխող անել, պատուհանից դուրս նետել, ոչնչացնել, ստորացնել, տրորել, հետո ծափ տալ ու պար գալ մասնատված դիակի կողքին: Խելագար կանայք մազերը քանդած պարում ու ծիծաղում են այլ կնոջ ողբերգության վրա…
Սա աննկարագրելի ողբերգություն է, առաջինը երեխաների սպանություն է, երկրորդը մի կնոջ սարսափելի ողբերգություն, գուցե նաև տղամարդու սարսափելի ողբերգություն: Եվ այս ամենի մեջ, մեր հասարակությունը ողբալու, կտոր-կտոր լինելու, հազար ձևով ինքն իր վրա էդ ամենը պատկերացնելու ու մրմռալու, կարեկցելու, սիրտ տալու փոխարեն, նորից ու նորից սուրն առնում ու խրում է զոհերի փորը, հետո էլ աղիքները հանում ու հաղթական թափահարում:
Հոգեկան առողջության խեղումներն առաջինն ի հայտ են գալիս ընկալման խանգարումներում: Հասարակության մի ստվար զանգված ուղղակի ընկալման խանգարումներ ունի: Որքան էլ հասկանում եմ որպես մասնագետ, որ նաև տգիտության ու խայտառակ ցածր պատասխանատվության, գրեթե 0 պատասխանատվության արդյունք է այս ամենը, պաթոլոգիկ տհասության, հուզական առումով զարգացման կեդանական մակարդակից անգամ ցածր գտնվելու ցուցանիշ է, բայց այս պահին երկու երեխա կորցրած, ջախջախված մոր հետ ավելի շատ եմ նույնականանում, քան իմ մասնագիտության……